શબ્દો વિશે અછાંદસ કાવ્ય

શબ્દોથી કંટાળ્યો છું હવે

શબ્દોએ બહુ આશ આપી

શબ્દોએ બહુ પ્રાસ આપ્યા

શબ્દોએ બાહુપાશ આપ્યો

પણ........

જે કહેવા માંગતો હોઉં એ શબ્દો કહેવા દેતા નથી

લાગણીને સહજ રીતે શબ્દો વહેવા દેતા નથી

મૌન રહીને હું આંખોને જ બોલકી બનાવી લઉં

ઇચ્છાઓનો ઢંઢેરો પીટવાની ઢોલકી બનાવી લઉં

અને કંઈ બોલ્યા વિના જ 

મારું કામ થઈ જાય 

એવું બની ન શકે?

શબ્દમાં મને 'શબ' દેખાય છે, ઈરાદો કોઈ 'બદ' દેખાય છે

ગ્લિસરિન પી ગયેલા શબ્દો ગળગળાં અને ગદગદ દેખાય છે

કૂતરાનો માલિક એમ સમજે કે એ ખરેખર માલિક છે

પણ ખરેખર તો માલિક કૂતરા પાછળ 

ગુલામ બનીને ઢસડાતો હોય છે

એ જ રીતે શબ્દોને આપણે રમાડીએ છીએ કે

શબ્દો આપણને રમાડી જાય છે?

ગમતી વ્યક્તિને આપણાથી દૂર ભગાડી જાય છે?

અણગમતી વ્યક્તિને પરાણે ગમાડી જાય છે?

ફળ ખવાઈ ગયા પછી બાકી રહી ગયેલાં

લુખ્ખાં સુક્કાં ઠળિયાની જેમ

ઘણાં શબ્દો પોતાનું ઘનત્વ અને મમત્વ ગુમાવી ચૂક્યા છે

ગમે ત્યાં વાપરો, ગમે તેટલાં વાપરો તોય

આખરે તો ઠળિયાની જેમ મોળાં જ લાગે!

બાષ્પીભવન થઈ જતાં પ્રવાહીની જેમ

બધાં શબ્દો ક્યારેક શબ્દકોશમાંથી

એકસાથે હિજરત કરીને
અવ્યાખ્યેયના પ્રદેશમાં ચાલ્યા જાય તો કેવું?

પછી હું સ્તબ્ધતા, અવાકતા અને શૂન્યતાની

નવી નવી અર્થછાયાઓ

શબ્દકોશમાંથી નીકળી ગયેલાં શબ્દોના

અવશેષોમાં શોધ્યા કરું!

ઘણી વાર એમ થાય કે

પરણ્યા પછી નિ:સંતાન રહી ગયેલાં દંપતિની જેમ

હું પણ વાણી મળ્યા પછીયે રહી જાઉં

કાયમ માટે નિ:શબ્દ!