અલભ્ય પક્ષીની જેમ મનમાં ઊડી આવેલી એક કવિતા

વેદનાથી સુજાઈ ગયા પછી આજકાલ કવિતાઓ સૂઝવાનું પૂરબહારમાં શરૂ થયું છે. વરસાદમાં ચારે બાજુ ઊગી નીકળતા ઘાસની જેમ મગજની ગ્રૅ મૅટર-યુક્ત ભૂમિ પર કવિતાના થોડાંક છાંટણાં આજે થયા છે. સાહિત્ય સર્જનનો કોઈપણ પ્રકાર જે તે સમયે વધારે સૂઝતો હોય અને દૂઝતો હોય તો એટલા સમય પૂરતી એ જ પ્રકારમાં વધારે કલમ ચલાવીને ખેડાણ કરવું જોઈએ એવું હું માનું છું, પછી કોણ જાણે ક્યારે સર્જનાત્મકતાનો દુકાળ આવી જાય અને લાંબો સમય લખ્યા વિના કલમ ઘસતાં બેસી રહેવું પડે! આઉટ ઑફ વર્ક ઍક્ટર, આઉટ ઑફ પ્લૉટ વાર્તાકાર, આઉટ ઑફ ફૉર્મ બેટ્સમેન અને આઉટ ઑફ ટૉપિક કૉલમિસ્ટ - આ બધાંના કાર્યક્ષેત્રો અલગ છે પણ જે તે સમયે મગજમાં વ્યાપી જતો એન્ટી-પરફોર્મન્સ સૂનકાર અને સર્જનાત્મકતાનો હંગામી શૂન્યાવકાશ બાબતે આ બધાં વચ્ચે ભારોભાર સામ્ય છે. 

પ્રસ્તુત છે આજે એક એક્ઝોટિક પંખીની જેમ અચાનક આવીને મને અવાચક કરી ગયેલી મીઠાં પાણીનાં ઝરણાં જેવી સ્વયંસ્ફૂર્ત કવિતા:     

 

પ્રેમ ક્યારેક ઓસરી જાય એમ નફરત પણ ઓસરી જાય

ગઈ ગુજરી ભૂલીને લોકો વેરભાવ જો વિસરી જાય 

રાગ-દ્વેષ ક્રોધ ઈર્ષ્યા આ બધાં જ "માનલેવા" રોગો છે

ઈલાજ ન થાય તાકીદે તો સમાજ આખામાં પ્રસરી જાય

રોશની સંબંધોનાં ચંદ્રની હું પામવા-પકડવા મથ્યા કરું

આવું દીવાનખંડમાં ત્યારે એ પરસાળમાં ઓસરી જાય

ક્ષણેક્ષણે નવો લ્હાવો આપવા ટાંપીને બેઠી છે જિંદગી

નાહક નકામા વાદ-વિવાદમાં હર પળ પળ સરી જાય

આજે ચિંતાનું ચોમાસું છે તો કાલે ઉચાટનો હો ઉનાળો

શ્રદ્ધાનો શિયાળો ય આવશે, ઋતુ તો ગમે ત્યારે ફરી જાય