* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
માણસને જોઈએ છે શું? થોડોક પ્રેમ, પ્રેમને પ્રકટ કરતાં શબ્દો અને ચુંબનો, હાથમાં હાથ, કોઈનો સાથ, થોડાંક આંસુ, આછાં સ્મિત, પોતે છે એની હોવાપણાની પ્રતીતિ થાય એવું કામ, પોતાની સ્વીકૃતિ, દિવસનો ઉજાસ, રાતની આકૃતિ, સૂવા માટે પથારી, અઢેલવા માટે ઓશીકું, કોઈકની ધાબળા જેવી હૂંફ, થોડાંક સપનાં, ક્યાંક હુકમ કરી શકે એવી સત્તા, મામૂલી મહત્તા, બેન્ક બેલેન્સ, રડવા માટે ખભો, થોડાક આશ્વાસનના શબ્દો - નાખો આ કુત્તાને થોડાક બ્રેડના ટુકડા. એ ભસતો બંધ થશે અને ભ્રમણામાં ને ભ્રમણામાં ફિરસ્તાની જેમ જીવી જશે.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
મેં મારા પડછાયાને રોકી રાખ્યો છે. એને મના કરી દીધી છે હલવા કે ચાલવાની. હું અહીં મારી પ્રિયતમા સાથે. અમારા બન્નેનો પડછાયો એક અને એકાગ્ર. કહે છે કે પ્રેમ તો નિરાકાર અને એને પડછાયો હોતો નથી. અમારો પ્રેમ અત્યારે તો અમારા પડછાયામાં કેદ છે, જેમ રાતે શયનખંડના દર્પણમાં પ્રતિબિંબમાં કેદ હોય છે એમ. પડછાયો અને પ્રતિબિંબ અમારા પ્રેમ પર ચોકીપહેરો નથી ભરતાં. એ તો ગુંજે છે અમારા સીમિત પ્રેમનું અસીમ ગીત.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
એક દિવસ એવો ઊગશે કે જ્યારે હું આથમી ગયો હોઈશ. તમે મને મારા શબ્દોમાં શોધવા મથશો, પણ હું તો ક્યાંક પહોંચી ગયો હોઈશ અશબ્દના પ્રદેશમાં. ક્યાં સુધી તમે રમ્યા કરશો મારા માટીનાં રમકડાં જેવા શબ્દોથી? હું તો મારી રમત-મમત બધું જ અધૂરું મૂકીને ચાલી નીકળીશ. કોઈની રમત ક્યારેય પૂરી થતી નથી હોતી. બધા જ અધૂરી બાજી મૂકીને ચાલી નીકળે છે. તમારા હાથમાં તો અઢળક પત્તાં છે- એમાંથી એકાદ પત્તું ન હોય તો પણ શું? રમત ચાલુ જ રહેવી જોઈએ. એક દિવસ એવો ઊગશે કે જ્યારે તમારી રમત હશે, પણ રમનાર તરીકે હું નહીં હોઉં.
મારી એક જ વિનંતી છે કે આંસુને કદી હુકમનું પત્તું નહીં બનાવતા.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
કોણ કહે છે કે હું અહીંથી ચાલી જઈશ? ક્યારેક હું સૂર્યનું કિરણ થઈને વહેલી સવારે તમારી કાચની બારી પર ઝાકળભીના ફૂલના ટકોરા મારીશ, ક્યારેક સાંજને સમયે હું પાગલ હવાની જેમ તમને વીંટળાઈ વળીશ. ક્યારેક તમારા બગીચામાં તમે હીંચકે ઝૂલતા હશો ત્યારે એક ક્ષણ તમારી બાજુમાં તમને પણ ખબર ન પડે એમ ઝૂલી લઈશ. તમારો હીંચકો સહેજ ધીમો પડશે ત્યારે તમને હું જોયા કરીશ. તમારા જ બગીચાની મધુમાલતીની આંખે.
મારી એક જ વિનંતી છે કે આંસુને કદી હુકમનું પત્તું નહીં બનાવતા.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
કોણ કહે છે કે હું અહીંથી ચાલી જઈશ? ક્યારેક હું સૂર્યનું કિરણ થઈને વહેલી સવારે તમારી કાચની બારી પર ઝાકળભીના ફૂલના ટકોરા મારીશ, ક્યારેક સાંજને સમયે હું પાગલ હવાની જેમ તમને વીંટળાઈ વળીશ. ક્યારેક તમારા બગીચામાં તમે હીંચકે ઝૂલતા હશો ત્યારે એક ક્ષણ તમારી બાજુમાં તમને પણ ખબર ન પડે એમ ઝૂલી લઈશ. તમારો હીંચકો સહેજ ધીમો પડશે ત્યારે તમને હું જોયા કરીશ. તમારા જ બગીચાની મધુમાલતીની આંખે.
